Η λεβάντα, γνωστή ως Λαμπρή ή Χαμολίβανο, ήταν διαδεδομένη και στην αρχαία Ελλάδα.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη λεβάντα για να αρωματίζουν το νερό των λουτρών τους, αλλά και για την παρασκευή αρωματικών σαπουνιών και ηρεμιστικών βάλσαμων.
Λεβάντα για τις εταίρες και τις …παρθένες
Σύμφωνα με αναφορές, οι εταίρες χρησιμοποιούσαν αιθέριο έλαιο λεβάνταγια να αρωματίζουν την αναπνοή τους.
Επίσης, οι παρθένες κοπέλες που θυσιάζονταν στους θεούς, ήταν στολισμένες με άνθη από λεβάντα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη λεβάντα για ιατρικούς σκοπούς.
Αναφορές για τις θεραπευτικές ιδιότητες και χρήσεις της λεβάντας, υπάρχουν, επίσης, από τον δεύτερο σπουδαιότερο ιατρό της Αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη, τον Γαληνό, το γιατρό Θεόφραστο (3ος αιώνας π.Χ.) και τον φιλόσοφο Διογένη (4ος αιώνας π.Χ.).
Ο Διογένης αναφέρει ότι, σε αντίθεση με τους Αιγύπτιους που άλειφαν με λεβάντα το κεφάλι τους, ο ίδιος άλειβε με λεβάντα τα πόδια του. Με τον τρόπο αυτό το άρωμα λεβάντας ανέβαινε σε όλο το σώμα του.
Χρήσεις της λεβάντας στην αρχαία Ελλάδα
Ο Διοσκουρίδης ο Αναζαρβέας (1ος μ.Χ. αιώνας) στο διάσημο σύγγραμμα του De Materia Medica αναφέρει πως η κατανάλωση λεβάντας βοηθάει στην ανακούφιση από τη δυσπεψία, τους πονοκεφάλους και τον ερεθισμό του λαιμού.
Ως προς το είδος Lavandula Stoechas αναφέρει: «… γεννάται εν τοις κατά Γαλάτιαν νήσοις αντίκρυ Μασσαλίας, καλούμενας Στοίχασιν, όθεν και την επωνυμίαν έσχηκεν».
Αναφέρει δε ότι με τη λεβάντα έφτιαχναν ένα κρασί τον «στοιχαδίτης οίνος» και το «στοιχαδικό ξύδι» τα οποία τα χρησιμοποιούσε στην επιληψία αλλά και για την ψύξη των πλευρών και των νεύρων. Επιπλέον συνιστούσε τη λεβάντα για πόνους του θώρακα.
Τη λεβάντα χρησιμοποίησαν μετά τους αρχαίους Έλληνες και οι Ρωμαίοι. Οι στρατιώτες κουβαλούσαν μαζί τους λεβάντα στις εκστρατείες για να περιποιούνται τραύματα. Επίσης, την άπλωναν σε δωμάτια ασθενών για να «καθαρίζουν» τον αέρα.
Η λεβάντα «ξεχάστηκε» για αιώνες αλλά έκανε την εμφάνιση της ξανά στα μέσα του Μεσαίωνα. Μοναχοί την καλλιέργησαν σε μοναστήρια και αξιοποίησαν τις ιδιότητες της, για να φτάσουμε τον περασμένο αιώνα όταν αξιοποιήθηκε στην αρωματοθεραπεία, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αλλεπάλληλες κλινικές μελέτες που αποδεικνύουν και ιατρικά τις θεραπευτικές της χρήσεις.
Η λεβάντα ήταν ευρέως διαδεδομένο φυτό στην αρχαιότητα για την παραγωγή αρωμάτων και ελαίων.
Στην Αίγυπτο την καλλιεργούσαν στους ιερούς περιτοιχισμένους κήπους στις Θήβες.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι παρασκεύαζαν από τη λεβάντα ένα αρωματικό βάλσαμο, το οποίο το χρησιμοποιούσαν στο τελετουργικό της μουμιοποίησης. Τοποθετούσαν αγγεία με άρωμα λεβάντας μέσα στους τάφους.
Λεβάντα 3.000 ετών!
Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών του τάφου του Φαραώ Τουταγχαμών, βρέθηκε μέσα στον τάφο ένα βάζο με άρωμα λεβάντας. Σύμφωνα με αναφορές, το άρωμα ήταν έντονο αν και είχαν περάσει πάνω από 3.000 χρόνια!
Λεβάντα και Κλεοπάτρα
Η βασίλισσα Κλεοπάτρα όχι μόνο χρησιμοποιούσε άρωμα λεβάντας, αλλά η ζωή και ο θάνατος της συνδέονται με τη λεβάντα.
Η βασίλισσα των Αιγυπτίων χρησιμοποιούσε το μεθυστικό άρωμα της λεβάντας για να «ξελογιάσει» τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ιούλιο Καίσαρα αλλά και τον Μάρκο Αντώνιο, τον οποίο και …μάγεψε, κρατώντας τον στο βασίλειο της.
Σύμφωνα με προλήψεις των Ρωμαίων, πολλοί είχαν βρει φρικτό θάνατο όταν έκαναν το …λάθος να μαζέψουν λεβάντα στους κήπους της Κλεοπάτρας.
Μόνο όσοι ήξεραν πώς να αποφύγουν το δηλητηριώδες τσίμπημα του φιδιού, μάζευαν λεβάντα και επιβίωναν…
Όμως ακόμα και ο θάνατος της Κλεοπάτρα συνδέεται με τη λεβάντα.
Το φίδι που τη δάγκωσε, βρέθηκε κάτω από έναν θάμνο λεβάντας.
Λεβάντα και στο Σολομώντα
Ας σημειωθεί πως εκτός από την Κλεοπάτρα και η βασίλισσα του Σαββά χρησιμοποιούσε το μωβ λουλούδι. Μάλιστα φέρεται να προσέφερε στο βασιλιά Σολομώντα νάρδο (σ.σ. η αρχαία ελληνική ονομασία της λεβάντας) με λιβάνι και μύρο.
Η Κλεοπάτρα είχε αντιληφθεί τις θεραπευτικές ιδιότητες και χρήσεις των ελαίων.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, εντοπίσαμε μια συνταγή για λοσιόν που χρησιμοποιούσε η βασίλισσα των Αιγυπτίων στο πρόσωπο, το λαιμό και τα ξηρά μαλλιά. Υλικά Τρεις κουταλιές της σούπας σησαμέλαιο Δύο κουταλιές της σούπας ηλιέλαιο Δύο κουταλιές της σούπας λάδι αβοκάντο Μία κουταλιά της σούπας σιτέλαιο Ένα ml αιθέριο έλαιο λεβάντα ή άλλο της αρεσκείας σας (πχ γιασεμιού). Τρόπος χρήσης: Ανακατεύετε όλα τα υλικά και μετά κάνετε μασάζ τρίβοντας καλά το σημείο του σώματος που θέλετε. Σύμφωνα με μαρτυρία, με αυτό η Κλεοπάτρα έκανε μασάζ σε όλο της το σώμα και το έτριβε απαλά με μια ξύστρα. Με τον τρόπο αυτό αφαιρούσε τα νεκρά κύτταρα και το δέρμα της παρέμενε μαλακό και υγιές!
Αφρόλουτρο με λεβάντα “δια χειρός” Κλεοπάτρας
Εκτός από τη λοσιόν, η Αιγύπτια Βασίλισσα χρησιμοποιούσε ακόμα μια συνταγή για το μπάνιο της. Διαβάστε τα υλικά και τον τρόπο χρήσης. Υλικά Δύο λίτρα πλήρες γάλα
250 ml κρέμα γάλακτος Μισό κιλό μέλι
Ένα γιαούρτι πλήρες
20 σταγόνες αιθέριο έλαιο τριαντάφυλλο
20 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεβάντας Τρόπος χρήσης: Ανακατέψτε καλά όλα τα υλικά μέχρι να γίνουν ένα μείγμα. Γεμίστε την μπανιέρα με νερό και ρίξτε μέσα το θαυματουργό «αφρόλουτρο». Βυθιστείτε στη μπανιέρα για μισή ώρα και απολαύστε τις θεραπευτικές ιδιότητες όλων των υλικών.
Τα ένζυμα και το γαλακτικό οξύ που περιέχουν το γάλα, η κρέμα γάλακτος και το γιαούρτι κάνουν το δέρμα να λάμπει. Το μέλι λειαίνει την επιδερμίδα καθώς είναι πλούσιο σε ιχνοστοιχεία, μαλακτικά στοιχεία και βιταμίνες. Τα αιθέρια έλαια βοηθούν τα θρεπτικά συστατικά να διεισδύσουν στο δέρμα και προσφέρουν υπέροχο άρωμα.
Ενώ είστε στη μπανιέρα κάντε ελαφρύ μασάζ στο πρόσωπο και το σώμα. Μισή ώρα μετά ξεπλύνετε το σώμα με χλιαρό νερό.
Μόλις ανακαλύψατε ένα από τα μυστικά ομορφιάς της μυθικής βασίλισσας των Αιγυπτίων που …μάγεψε με τον ομορφιά της τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Αντώνιο.
Ενυδατικό μπάνιο για ξηρές επιδερμίδες
Στο διαδίκτυο βρήκαμε ακόμα μια …συνταγή δια χειρός Κλεοπάτρας, αλλά φυσικά όπως και με τις προηγούμενες, δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την αυθεντικότητα τους, αλλά σας την παρουσιάζουμε, αν και τα βασικά υλικά παραμένουν τα ίδια.
Σύμφωνα με την τρίτη συνταγή, το ενυδατικό μπάνιο ενδείκνυται για ξηρές επιδερμίδες. Υλικά Τέσσερις κουταλιές μέλι Οκτώ κουταλιές γάλα σε σκόνη Ένα κουταλάκι λάδι αβοκάντο Έξι σταγόνες αιθέριο έλαιο λεβάντα Τρόπος χρήσης: Σε ένα μπολ αναμειγνύουμε το μέλι με το γάλα μέχρι να γίνουν ένα μείγμα. Προσθέτουμε το λάδι αβοκάντο, τις έξι σταγόνες λεβάντας και μία κούπα ζεστό νερό. Ανακατεύουμε συνέχεια ώστε να μη σβολιάσει. Ρίχνουμε το μείγμα στην μπανιέρα τη στιγμή που τη γεμίζουμε.
Το θεραπευτικό αφρόλουτρο είναι έτοιμο!
Οι πληροφορίες που αναφέρονται στo site μας για τις ευεργετικές ιδιότητες και χρήσεις της λεβάντας, είναι για την ενημέρωση σας και δεν υποκαθιστούν την ιατρική επιστήμη. Για τυχόν προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζετε, συμβουλευτείτε το θεράποντα ιατρό σας, πριν την χρήση.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες και χρήσεις που έχει η λεβάντα, έγιναν γνωστές με το πέρασμα των αιώνων από την αρχαία Αίγυπτο και Ελλάδα στην Ευρώπη, κυρίως μετά τον 6ο αιώνα μετά Χριστό.
Τα θεραπευτικά γιατροσόφια διαδόθηκαν στο Μεσαίωνα από τους μοναχούς που καλλιεργούσαν λεβάντα στους κήπους των μοναστηριών.
Για πολλούς αιώνες η λεβάντα χρησιμοποιούνταν για τον πονοκέφαλο, την υστερία, τη νευρική ταχυπαλμία, τα αρθριτικά, το έλκος, τους πόνους στα δόντια, τους κολικούς και τα κρυώματα.
Βότκα με λεβάντα!
Μάλιστα μια Γερμανίδα καλόγρια (1098-1179) είχε ανακαλύψει γιατροσόφι για τις ημικρανίες, με την χρήση ροφήματος λεβάντας μαζί με βότκα και τζιν ή μπράντυ. «Αφέψημα λεβάντας σε βότκα, τζιν ή μπράντυ κάνει θαύματα!» έλεγε, σύμφωνα με τις αναφορές, η καλόγρια…
Εξάλλου, η βενεδικτινήμοναχή αγία Χιλντεγκαρντ τη Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας 12ο αιώνά καλλιεργούσε λεβάντα στον κήπο της για την παρασκευή κολόνιας. Η λεβάντα στην Αγγλία
Η βασίλισσα Βικτόρια είχε δώσει εντολή να χρησιμοποιείται λεβάντα στα ανάκτορα. Μάλιστα φέρεται να έλεγε ότι προμηθευόταν το αιθέριο έλαιο λεβάντα από μια κυρία που το χρησιμοποιούσε σαν αρωματικόκαι απολυμαντικό.
Λεβάντα και ιατρική
αιθέριο έλαιο λεβάντας
Ο Ζαν Βαλνέ χρησιμοποιούσε εκτεταμένα αρωματικά φυτά για τις αντισηπτικές και επουλωτικές τους ιδιότητες. Ως προς τη λεβάντα διαπίστωσε ότι το ως αιθέριο έλαιο σκοτώνει τον βάκιλο της φυματίωσης σε αραίωση 0.2% και τον σταφυλόκοκκο σε 4.5% καθώς επίσης το βάκιλο του τύφου 4.5% και τον βάκιλο της διφθερίτιδας σε 5% και συνιστούσε να ψεκάζεται λεβάντα σε αραίωση 2% για απολύμανση θαλάμων ασθενών, χειρουργείων και κλινικών.
Ως γιατροσόφι η λεβάντα χρησιμοποιήθηκε για τα αρθριτικά, την κόπωση και τονπονοκέφαλο.
Στην Αγγλία χρησιμοποιήθηκε το αφέψημα της λεβάντας για τον πονόλαιμο, πονόδοντο και για την καρδιά.
Η βασίλισσα Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας έπινε τουλάχιστον 10 φλιτζάνια αφέψημα λεβάντας επειδή έπασχε από ημικρανίεςκαι για να ηρεμεί τα ευέξαπτα νεύρα της.
Την ίδια περίοδο λεβάντα έπινε για τις ημικρανίες και ο Λουδοβίκος 14ος στη Γαλλία.
Η λεβάντα ήταν αγαπημένο φυτό για τους Χριστιανούς της εποχής, καθώς θεωρούσαν ότι η λεβάντα προστατεύει από το κακό.
Κατά την διάρκεια μεγάλου λοιμού στο Λονδίνο του 17ου αιώνα, πίστευαν ότι ένα ματσάκι λεβάντας, που το έδεναν στον καρπό του χεριού τους, τους προστάτευε από την αρρώστια.
Στην Αγγλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι ερωτευμένοι αντάλλασσαν άνθη λεβάντας ως σύμβολο αφοσίωσης.
Επίσης, ήταν έθιμο να αρωματίζουν τα ρούχα γάμου με λεβάντα
Τον 19ο αιώνα κάθε κυρία είχε μαζί της ένα φιαλίδιο λεβάντας σε περίπτωση λιποθυμίας.
Ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα φυτά σε παρτέρια κατά την περίοδο Τύδορ όσο και κατά τους ελισαβετιανούς χρόνους.
Η λεβάντα στη Γαλλία
Αποτελεσματικά χρησιμοποιήθηκε η λεβάντα κατά της πανούκλας τον 17ο αιώνα και στη Γαλλία.
Ειδικότερα, μια μεγάλη πανούκλα είχε πέσει το 1630 στην Τουλούζη της Γαλλίας. Τέσσερις κλέφτες λεηλατούσαν την πόλη χωρίς να αρρωσταίνουν. Όταν τελικά τους πιάσανε, ο δικαστής αποφάσισε να αλλάξει την θανατική τους καταδίκη αν αποκάλυπταν το μυστικό των συστατικών του μυστηριώδους αφεψήματος το οποίο τους έδωσε ανοσία από την αρρώστια.
Η φόρμουλα αυτή σήμερα είναι γνωστή ως «Το ξύδι των τεσσάρων κλεφτών» η οποία από αποτελείται ξύδι εμποτισμένο με θυμάρι, λεβάντα, δεντρολίβανο και φασκόμηλο. Εκατό χρόνια αργότερα η πανούκλα χτύπησε ξανά στην Μασσαλία. Τότε οι βοτανολόγοι πρόσθεσαν και ένα πέμπτο συστατικό το σκόρδο.
Τον 19ο αιώνα ένας γάλλος αποστάκτης της φόρμουλας πούλησε αυτή τη φόρμουλα σε μοναχούς, ιερείς και γιατρούς. «Πιες στο με άδειο στομάχι το πρωί, τρίψε τους κροτάφους σου μ’ αυτό και βρες έξω στην ηρεμία και συνάντησε αρρώστους».
Εξάλλου, ήδη από τον 16ο αιώνα η λεβάντα χρησιμοποιούνταν στη Γαλλία για τη πρόληψη μολύνσεων.
Οι αρωματοθεραπευτές στην πόλη Γκρας της Γαλλίας έφτιαχναν γάντια από δέρμα ζώου και τα αρωμάτιζαν με αιθέριο έλαιο λεβάντας, όταν ξέσπασε επιδημία δεν προσβλήθηκαν. Έτσι γλύτωσαν από την επιδημία χολέρας που είχε ξεσπάσει τότε. Στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο
Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου πολέμου το αιθέριο έλαιο της λεβάντας χρησιμοποιήθηκε ως αντισηπτικό στα τραύματα των στρατιωτών.
Ειδικότερα, ο Γάλλος γιατρός Τζιν Βαλνέτ χρησιμοποίησε αιθέριο έλαιο λεβάνταςγια να γιατρέψει πληγές και τραύματα των στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Α’ παγκόσμιου πολέμου.
Επίσης, η λεβάντα ήταν γιατρικό στην αντιμετώπιση χρόνιων δερματικών παθήσεων, ενώ χρησιμοποιούνταν για να απολυμαίνουν τους τοίχους και τα πατώματα.
Στα ευρωπαϊκά σπίτια άπλωναν λουλούδια στο δάπεδο του σπιτιού για να διώχνουν τα έντομα. Επίσης, κρεμούσαν στα δωμάτια βαμβακερά σακουλάκια με κουρελάκια βουτηγμένα στο αιθέριο έλαιο λεβάντας για να διώχνουν τις μύγες και τουςσκόρους.
Στις αρχές του περασμένη αιώνα ο Leclerc διαπίστωσε ότι η λεβάντα «αμβλύνει την ευαισθησία στον πόνο» και καταπολεμά τον πυρετό.
Επίσης, διαπιστώθηκε ότι η λεβάντα είναι τονωτική και καρδιοτονωτική σε υψηλές δόσεις. Επιπλέον συνιστάται για τις λοιμώξεις των γαγγλίων που οφείλονται στην φυματίωση και για την αναιμία που οφείλεται σε έλλειψη σιδήρου και για τη λευκόρροια.
Κατά τον 20ο αιώνα με την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης μειώθηκε η χρήση της λεβάντας ως θεραπεία. Όμως συνέχισε να κρατά το κύρος της στον απλό κόσμο. Γι’ αυτό η χρήση της επεκτάθηκε σε αρώματα, στην χειροτεχνία, στα ποτ πουρί, και στα αρωματοθεραπευτικά εργοστάσια.
Αρωματοθεραπεία
Μετά την ανάπτυξη της ιατρικής και της φαρμακολογίας η λεβάντα έχασε την θέση της ως επίσημο γιατρικό σε πολλές παθήσεις, αν και παρέμεινε θαυματουργό γιατροσόφι για τον απλό κόσμο.
Όμως το μοναδικό του άρωμα με τα θαυματουργά φυσικά συστατικά, δεν ξεχάστηκε. Αντίθετα αξιοποιήθηκε από την αρωματοποιία, καθώς αποτελεί συστατικό σε πολλά αρώματα.
Κατά την δεκαετία του ’20 ο Γάλλος φαρμακοποιός Ρενέ Γκατφοσέ έκαψε το χέρι του ενώ εργαζόταν στο εργαστήριο του. Αμέσως έβαλε το καμένο χέρι σε ένα μπολ με αιθέριο έλαιο λεβάντα για να ανακαλύψει ότι ήταν γιατρικό. Ο πόνος σταμάτησε, ενώ δεν έμεινε σημάδι καψίματος.
Αυτή η ανακάλυψη τον οδήγησε σε νέα πειράματα ώστε σταδιακά η λεβάντα και άλλα αρωματικά φυτά να χρησιμοποιούνται στη σύγχρονη αρωματοθεραπεία.
Επίσης, ακολούθησαν αλλεπάλληλεςκλινικές μελέτες μέχρι και σήμερα σε πανεπιστήμια και νοσοκομεία που αποδεικνύουν στην πράξη τις θεραπευτικές ιδιότητες που έχει η λεβάντα.
Επίσης, το απαλό μωβ χρώμα της λεβάντας συμβολίζει την απόλαυση, το μεγαλείο και τον κεραυνοβόλο έρωτα.
Με όλα τα παραπάνω σύμβολα δεν είναι διόλου τυχαίο ότι η λεβάντα είναι επιλογή για το στολισμό σε πολλούς γάμους.
Εκφράζει την αφοσίωση και την ηρεμία.
Στη Βικτωριανή γλώσσα των λουλουδιών και σε βιβλία από το 1819, η λεβάντα είναι σύμβολο Ευλάβειας.
Στην Αγγλία και αλλού, οι ερωτευμένοι συχνά αντάλλασσαν άνθη λεβάντας ως σύμβολο αφοσίωσης.
Πολλές νύφες χρησιμοποιώντας τη ρομαντική πλευρά του βικτωριανού κώδικα, συνεχίζουν να δημιουργούν συνθέσεις με βάση το συμβολισμό της λεβάντας στο γάμο τους.
Δείτε στιγμιότυπο φωτογράφησης από γάμο στο χωράφι μας με λεβάντα στη Λούβρη Κοζάνης.
Ευχαριστούμε τον φωτογράφο Vasilis Moumkas για την άδεια χρήσης της φωτογραφίας.
Η ονομασία της λεβάντας προέρχεται από το λατινικό ρήμα «lavare» που σημαίνει πλένω, επειδή οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν άνθη λεβάντας για τον αρωματισμό των νερών των λουτρών τους.
Είχαν προηγηθεί οι Αιγύπτιοι, η βασίλισσα τους Κλεοπάτρα αλλά και οι αρχαίοι Έλληνες που χρησιμοποιούσαν τη λεβάντα στα λουτρά τους. Ειδικότερα οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν την λεβάντα «νάρδο» ή «ναρδόσταχυ», ενώ άλλες αναφορές συνδέουν το ελληνικό όνομα για τη λεβάντα, με τη πόλη Naarda στη Συρία.
Με το ελληνικό όνομα της λεβάντας ως «νάρδο» αναφέρεται συχνά στη Βίβλο.
Η λεβάντα στον κήπο της Εδέμ
Χριστιανική αναφορά λέει ότι, ο Αδάμ και η Εύα πήραν τη λεβάντα από τον κήπο της Εδέμ. Τότε όμως το φυτό δεν είχε μυρωδιά.
Μύθοι λένε ότι το φυτό πήρε το άρωμα του μετά τη γέννηση του Ιησού. Όταν ο θεάνθρωπος ήταν μωρό, η Παναγία άπλωσε τα φασκιά του βρέφους Ιησού πάνω σε ένα θάμνο λεβάντας. Από θαύμα, όταν τα μετακίνησε από τον θάμνο η λεβάντα πήρε ένα μεθυστικό άρωμα.
Από τότε η Παρθένος Μαρία έπλενε τα φασκιά του Ιησού με νερό αρωματισμένο με λεβάντα και το φυτό απέκτησε το μοναδικό του άρωμα.
Λεβάντα και έρωτας στην Παλαιά Διαθήκη
Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι σήμερα η λεβάντα εμπνέει τα ζευγάρια, ενώ πολλές νύφες προτιμούν τη λεβάντα για το στολισμό του γάμου τους.
Από την αρχαιότητα υπάρχουν ιστορίες και μύθοι που δείχνουν τη σχέση του έρωτα και της λεβάντας.
Μια ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης λέει ότι η Ιουδήθ, κόρη του άρχοντα της εβραϊκής πόλης Βεθούλης, έσωσε την πατρίδα της από την πολιορκία των Ασσυρίων, αποπλανώντας και σκοτώνοντας τον Ολοφέρνη, αρχηγό των εχθρικών στρατευμάτων. Η κοπέλα «μάγεψε» το στρατηλάτη, έχοντας αρωματιστεί με άρωμα λεβάντας. Τον συνάντησε και στη συνέχεια τον σκότωσε για να σώσει την πατρίδα της.
Η λεβάντα στην Καινή Διαθήκη
Ιδιαίτερη αναφορά για τη λεβάντα με την ελληνική ονομασία της ως «νάρδο» υπάρχει σε δύο κείμενα στην Καινή Διαθήκη.
Η πρώτη είναι στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, όταν έξι ημέρες πριν το Πάσχα ο Ιησούς πήγε στη Βηθανία και σε δείπνο η Μαρία του έπλυνε τα πόδια με πανάκριβη λεβάντα.
Αυτό προκάλεσε την αντίδραση του Ιούδα προς τη Μαρία, για να πάρει την απάντηση του Θεανθρώπου ο οποίος προανήγγειλε τον θάνατο του…
Δείτε τι λέει σχετικά το Ευαγγέλιο του Ιωάννη στην Καινή Διαθήκη (12:. 3):
Τι είπε ο Ιησούς στον Ιούδα όταν η Μαρία τον έπλυνε με λεβάντα
Και η μετάφραση:
«Ο δε Ιησούς έξι ημέρες προ του Πάσχα ήλθε στη Βηθανία, όπου ήταν ο Λάζαρος, που είχε πεθάνει και τον ανέστησε εκ νεκρών. Του έκαναν δε δείπνο εκεί, και η Μάρθα διακονούσε, ο δε Λάζαρος ήταν ένας απ’ αυτούς που κάθονταν στο τραπέζι μαζί του. Η Μαρία τότε πήρε μία λίτρα μύρο (τριακόσια εικοσιπέντε γραμμάρια περίπου) που ήταν νάρδος ολοκάθαρη πανάκριβη, και άλειψε τα πόδια του Ιησού, και σκούπισε με τα μαλλιά της τα πόδια του. Το δε σπίτι γέμισε από την ευωδία του μύρου.
Αλλ’ ένας από τους μαθητές του, ο Ιούδας του Σίμωνος ο Ισκαριώτης, που έμελλε να τον προδώσει, λέγει: «Γιατί αυτό το μύρο δεν πωλήθηκε αντί τριακοσίων δηναρίων και δεν δόθηκε (ως χρηματική αξία) στους πτωχους;». Είπε δε τούτο, όχι διότι ενδιαφερόταν για τους πτωχούς, αλλά διότι ήταν κλέπτης και κρατούσε το ταμείο και έκλεπτε από τις εισφορές. Είπε τότε ο Ιησούς: «Άφησε την. Φύλαξε αυτό (το μύρο, για να με αλείψη προκαταβολικώς) για την ημέρα του ενταφιασμού μου. Τους πτωχούς βεβαίως πάντοτε θα έχετε μαζί σας, αλλ’ εμένα δεν θα έχετε πάντοτε».
Η δεύτερη αναφορά στην Καινή Διαθήκη
Επίσης, στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο αναφέρεται ένα άλλο περιστατικό στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου. Εκεί άλλη Μαρία, μια μετανοημένη ιερόδουλη, μύρωσε το κεφάλι και τα πόδια του Ιησού με μια αλοιφή από νάρδο και ο τόπος γέμισε από τη μυρωδιά της.
Στο ζ’ κατά Λουκάν Ευαγγέλιον στην περικοπή 7:36-50 η σχετική αναφορά λέει:
Και η μετάφραση:
36 Τον παρακαλούσε τότε κάποιος από τους Φαρισαίους να φάει μαζί του. Και αφού εισήλθε στον οίκο του Φαρισαίου, κάθισε, για να φάει.
37 Και ιδού μια γυναίκα που ήταν αμαρτωλή μέσα στην πόλη, και που έμαθε ότι γευματίζει στην οικία του Φαρισαίου, αφού έφερε αλαβάστρινο δοχείο με μύρο
38 και στάθηκε πίσω, κλαίγοντας κοντά στα πόδια του, με τα δάκρυά της άρχισε να βρέχει τα πόδια του και με τις τρίχες της κεφαλής της τα σκούπιζε, και καταφιλούσε τα πόδια του και τα άλειφε με το μύρο.
39 Όταν είδε τότε αυτά ο Φαρισαίος που τον κάλεσε, είπε μέσα του: «Αυτός, αν ήταν προφήτης, θα γνώριζε ποια και τι είδους είναι η γυναίκα που τον αγγίζει, γιατί είναι αμαρτωλή».
40 Και αποκρίθηκε ο Ιησούς και είπε προς αυτόν: «Σίμωνα, έχω κάτι να σου πω». Εκείνος του λέει: «Δάσκαλε, πες το».
41 «Κάποιος δανειστής είχε δύο χρεοφειλέτες: ο ένας όφειλε πεντακόσια δηνάρια, και ο άλλος πενήντα.
42 Επειδή δεν είχαν να αποδώσουν το χρέος, το χάρισε και στους δύο. Ποιος λοιπόν από αυτούς θα τον αγαπήσει περισσότερο;»
43 Αποκρίθηκε ο Σίμωνας και είπε: «Υποθέτω, αυτός στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». Εκείνος είπε σ’ αυτόν: «Ορθά έκρινες».
44 Και αφού στράφηκε προς τη γυναίκα, είπε στο Σίμωνα: «Βλέπεις αυτήν τη γυναίκα; Εισήλθα στην οικία σου, νερό δε μου έδωσες για τα πόδια. Αυτή, όμως, με τα δάκρυά της μου έβρεξε τα πόδια και με τα μαλλιά της τα σκούπισε.
45 Φίλημα δε μου έδωσες. Αυτή, όμως, από τη στιγμή που εισήλθα δε σταμάτησε να μου καταφιλά τα πόδια.
46 Με λάδι το κεφάλι μου δεν το άλειψες. Αυτή, όμως, με μύρο άλειψε τα πόδια μου.
47 Γι’ αυτό, σου λέω, έχουν αφεθεί οι αμαρτίες της οι πολλές, γιατί αγάπησε πολύ. σ’ όποιον όμως λίγο αφήνεται, λίγο αγαπά».
48 Είπε τότε σ’ αυτήν: «Σου έχουν αφεθεί οι αμαρτίες».
49 Και εκείνοι που κάθονταν μαζί του για να φάνε άρχισαν να λένε μεταξύ τους: «Ποιος είναι αυτός που αφήνει και αμαρτίες;»
50 Είπε τότε προς τη γυναίκα: «Η πίστη σου σε έχει σώσει. πήγαινε με ειρήνη».
Η λεβάντα και οι Χριστιανοί
Η λεβάντα μας παραπέμπει σε ένα «καλό πνεύμα» ή «νεραϊδένιο» βότανο, με αποτέλεσμα να είναι χρήσιμη στο να αποτρέπει το «κακό μάτι» και από την κακή – διαβολική ενέργεια!
Οι Χριστιανοί πίστευαν πως αν γεμίσουν τις κλειδαρότρυπες με λεβάντα θα κρατήσουν έξω από το σπίτι τα φαντάσματα ή κάθε κακή ενέργεια.
Η λεβάντα, γνωστή για τις θεραπευτικές της ιδιότητες και χρήσεις από την αρχαιότητα, είναι φυτό που ανήκει στην οικογένεια των χειλανθών (Labiatae). Το όνομα της λεβάντας «lavender» προέρχεται από την λατινική λέξη lavāre που σημαίνει πλένω, καθαρίζω.
Το φυτό είναι πολυετής θάμνος με ύψος από 40 έως 80 εκατοστά.
Αφθονεί σε ασβεστολιθικές πλαγιές, σε υψόμετρο από 400 έως 2.000 μέτρα.
Έχει απλούς βλαστούς χωρίς διακλαδώσεις, στενόμαυρα φύλλα γκρίζου χρώματος σε αντίθετη διάταξη και μικρά κυανά μωβ λουλούδια με δύο πλευρές, τα οποία ενώνονται σε ταξιανθία στάχεως.
Το φυτό περιέχει μια αρωματική ουσία ιδιαίτερα πλούσια σε οξικό λιναλίλιο και λιναλοόλη.
Όταν τρίψουμε το φυτό και κυρίως τα άνθη, αναδίδει ένα υπέροχο άρωμα.
Το γνωστότερο γένος είναι η λαβαντούλα (Lavandula) που περιλαμβάνει γύρω στα 25 είδη από τα Κανάρια Νησιά, την Ινδία και άλλες ασιατικές χώρες.
Η λεβάντα χρησιμοποιείται από τους λαούς της Μεσογείου για περισσότερα από 2.500 χρόνια. Χάρη στις αναρίθμητες θεραπευτικές της ιδιότητες κατατάσσεται ανάμεσα στα 20 πιο δημοφιλή βότανα και δίκαια την χαρακτηρίζουν ως “Μωβ Χρυσάφι”.
Στην Μεσοποταμία, το σημερινό Ιράκ, λέγεται πως όταν ο πολιτισμός τους άρχισε να ξεκινάει, η λεβάντα ήταν τοπικό φυτό της περιοχής. Οι πρώτοι που την χρησιμοποίησαν ήταν οι Άραβες.
Κατά την αρχαιότητα οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες και οι Άραβες χρησιμοποιούσαν τη λεβάντα στην ταρίχευση, στα καλλυντικά προϊόντα -έλαια για μασάζ και αρωματικές αλοιφές- αλλά και στα γιατρικά της εποχής. Οι αρχαίοι Λίβυοι, οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τη χρησιμοποιούσαν για να αρωματίζουν το νερό των λουτρών τους.
Οι Ρωμαίοι έβαζαν αιθέριο έλαιο λεβάντας στα μαλλιά τους για να διώχνουν τις ψείρες. Επίσης, τοποθετούσαν άνθη λεβάντας στα σκαλίσματα των κρεβατιών για απομακρύνουν τους κοριούς.
Οι ιαματικές ιδιότητες της λεβάντας ήταν γνωστές, στην αρχαία Ελλάδα και αναφέρονται στον Διοσκουρίδη και τον Γαληνό, γνωστοί γιατροί της εποχής. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν τη λεβάντα νάρδο, από την πόλη Νάρδα της Συρίας και τη χρησιμοποιούσαν για τον αρωματισμό τον λουτρών τους αλλά και για τον καλλωπισμό του δέρματος. Οι Έλληνες ανακάλυψαν νωρίς ότι, αν τα άνθη της λεβάντας συνθλιβούν και καούν, τότε ο καπνός που απελευθερώνεται είναι ιδιαίτερα χαλαρωτικός. Σύμφωνα με αναφορές, η λεβάντα φαίνεται να εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη μέσω της Ελλάδας γύρω στο 600 π.Χ. Στην Αγγλία και στις ΗΠΑ πήγε τον 16ο και 17ο αιώνα.
Ιδιαίτερες αναφορές για τη λεβάντα υπάρχουν ακόμα και στον Χριστιανισμό.
Το αιθέριο έλαιο που περιέχουν τα άνθη της λεβάντας, χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και στη θεραπεία νευρασθενειών.
Επίσης, έχει αντισηπτικές ιδιότητες, είναι αντιβακτηριδιακό και χρησιμοποιείται στην επούλωση τραυμάτων. Το χρησιμοποιούμε στις πληγές, τα εγκαύματα, τα τσιμπήματα των εντόμων και για την αντιμετώπιση του κνησμού.
Σε μεγάλες δόσεις η λεβάντα δρα ως υπνωτικό και ναρκωτικό.
Οι ιαματικές της ιδιότητες ήταν γνωστές από την αρχαιότητα και αναφέρονται από τον Διοσκουρίδη, τον Πλίνιο και τον Γαληνό.
Υπάρχουν δύο είδη λεβάντας που είναι ευρέως γνωστά. Η λεβάντα η στοιχάδα που φυτρώνει στα πεδινά πετρώδη μέρη και η λεβάντα σταχύς που φυτρώνει σε τόπους πετρώδεις.
Από τα δύο αυτά είδη και περισσότερο από το δεύτερο, γίνεται απόσταξηγια να παραχθεί αιθέριο έλαιο, το οποίο χρησιμοποιείται για την παραγωγή αρωματικών λοσιόν και σαπουνιών.Είναι φυτό αρωματικό – φαρμακευτικό και εκτός από αφέψημα χρησιμοποιείται πάρα πολύ και ως αιθέριο έλαιο τόσο στην αρωματοποιία, στη σαπωνοποιία όσο και την φαρμακοποιία.
Τα άνθη του τοποθετούνται στις ντουλάπες, αρωματίζοντας και διώχνοντας το σκόρο. Επίσης, ενεργούν κατά του βήχα, του άσθματος, του κοκίτη, τηςγρίπης και της λαρυγγίτιδας.
Η λεβάντα καταπραΰνει τους νευρόπονους του στομάχου και ηρεμεί το νευρικό σύστημα, αφού δρα ως χαλαρωτικό. Βοηθά στην πέψη. Καταπολεμά τους κολικούς, το φούσκωμα και το μετεωρισμό.
Καταπολεμά τις αϋπνίες και το στρες, τις ημικρανίες και τους πονοκεφάλους.
Όπως διαβάσαμε στο βιβλίο Petite Larousse, ως αντισηπτικό η λεβάντα δρα στις βρογχικές εκκρίσεις. Αν εφαρμοστεί εξωτερικά στους βρόγχους, είναι αποτελεσματική στην πνευμονική συμφόρηση ή την πνευμονία.
Έχει διουρητικές και εφιδρωτικές ιδιότητες. Επίσης, μπορεί να ανακουφίσει εν μέρει τους ρευματισμούς και τους πόνους.
Μερικά από τα πιο γνωστά είδη λεβάντας είναι τα ακόλουθα:
Λεβάντα η στενόφυλλος (Lavandula angustifolia)
Αυτό το είδος δίνει την καλύτερη ποιότητα αιθερίου ελαίου λεβάντας με τις περισσότερες θεραπευτικές ιδιότητες.
Λεβάντα η πλατύφυλλος (Lavandula latifolia)
Λεβάντα η εριώδης (Lavandula lanata)
Λεβάντα η οδοντωτή (Lavandula dentata)
Λεβάντα η πολυσχιδής (Lavandula multifida)
Λεβάντα η στοιχάς (Lavandula stoechas)
Λεβάντα η στρογγυλόφυλλος (Lavandula rotundifolia)
Λεβάντα η θαλερή (Lavandula viridis)
Λεβάντα η πτερωτή (Lavandula pinnata)
Λεβάντα η κανάριος (Lavandula canariensis)
Αξίζει να σημειωθεί πως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο φτιάχτηκε ένα τρίτο είδος λεβάντας. Η λεγόμενη Lavandin που είναι διασταύρωση της λεβάντας των Γαλλικών βουνών και της ισπανικής “Lavandula latifolia”. Πρόκειται για τη λεβαντίνη έχει μεγάλη ανθοφορία και μπορεί να καλλιεργηθεί σε πεδιάδες, όπως βλέπουμε στη Γαλλία.
Όμως το αιθέριο έλαιο της είναι δεύτερης ποιότητας και δεν διαθέτει εκείνα τα χημικά συστατικά που έχουν τις θεραπευτικές ιδιότητες της φυσικής λεβάντας, της Lavandula Angustifolia που αναπτύσσεται σε μεγάλα υψόμετρα…
Μάλιστα μια Γερμανίδα καλόγρια (1098-1179) είχε ανακαλύψει γιατροσόφι για τις 
Μετά την ανάπτυξη της ιατρικής και της φαρμακολογίας η λεβάντα έχασε την θέση της ως επίσημο γιατρικό σε πολλές παθήσεις, αν και παρέμεινε θαυματουργό γιατροσόφι για τον απλό κόσμο.
Το
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.